Tuesday, June 02, 2009
ကၽြန္မနာမည္နဲ႔ ဘေလာ႔ခ္တင္ထားၿပီး သူ႔ခ်ည္းပဲေရးေနေတာ႔ ဘယ္ျဖစ္မလဲေနာ႔.... ကၽြန္မလည္းေရးအုံးမယ္။ ကုိယ္႔ကုိကုိယ္မ႑ာပ္တုိင္တက္လုိက္အုံးမယ္.. ကၽြန္မက ကုိေအာင္ဒင္ရဲ႔အၾကင္မယား ယုကီပါ။ အမ်ားသိတဲ႔အတုိင္း သမီးကေလးတစ္ေယာက္ရွိတယ္ေလ။
သမီးကေလးဆုိလုိ႔ သမီးကုိ ျမန္မာျပည္ျပန္ေမြးတုန္းက ျမန္မာျပည္မွာၾကဳံခဲ႔ရတဲ႔အျဖစ္အပ်က္ကေလးတစ္ခုေ၀မွ်ခ်င္တယ္။ အဓိကေျပာျပခ်င္တာကေတာ႔ ျပည္သူ႔၀န္ထမ္းတစ္ေယာက္ျဖစ္ေပမဲ႔ ျပည္သူေတြကုိ ကူညီခ်င္စိတ္မရွိတဲ႔ ေဆးခန္း၀န္ထမ္းတစ္ေယာက္အေၾကာင္းေ၀မွ်ခ်င္ယုံ သက္သက္ပါ။
ခ်စ္စရာသမီးေလးကုိ ၿပီးခဲ႔တဲ႔ႏွစ္ ေဖေဖၚ၀ါရီလ က အက္စ္အက္စီေဆးရုံမွာ ခဲြစိတ္ေမြးဖြားခဲ႔ပါတယ္။ သြားရလာရအဆင္ေျပေအာင္ အမိ်ဳးသားရဲ႔အိမ္နဲ႔ မနီးမေ၀း အက္စ္အက္စ္စီမွာ ေမြးဖြားခဲ႔တာပါ။ သမီးေလးကုိေမြးၿပီး သူေလး လသားအရြယ္ဖြ႔ြံၿဖိဳးတုိးတက္မႈအတြက္ သမီးေမြးတုန္းက ၾကည္႔ရႈေပးခဲ႔တဲ႔ ကေလးဆရာ၀န္တစ္ေယာက္ဆီမွာ ဆက္လက္ ျပသခဲ႔ပါတယ္။ အရင္ကေပါ႔ေပါ႔ေနၿပီး ဘာမွသိပ္မေလ႔လာထားတဲ႔ ကၽြန္မတစ္ေယာက္ အဲဒီအခိ်န္က်မွပဲ ကေလးကုိ ကာကြယ္ေဆးထုိးႏွံဖို႔ မိခင္ႏုိ႔ပဲ တုိက္ဖုိ႔ အစရွိတဲ႔ ကိစၥ၀ိစၥေတြ နားလည္စျပဳရုံျဖစ္လာတဲ႔အခ်ိန္ေပါ႕... ဒါနဲ႔ပဲ သမီးကေလး ၁၄ရက္သမီးအရြယ္မွာ ေဆးခန္းတစ္ခါျပန္ျပရပါတယ္. အရာရာအဆင္ေျပလားေပါ႔။
အကူအေဒၚႀကီးနဲ႔အတူ ေဆးခန္းသြားျပ ၿပီးေတာ႔ ဆရာ၀န္ကတစ္လခဲြသမီးအရြယ္က်ရင္ ျပန္လာဖုိ႔ခ်ိန္းေပးပါတယ္။ သမီးကေလးရဲ႔ ကုိယ္အေလးခ်ိန္က သိသိသာသာ မတက္လာတဲ႔အတြက္ ဆရာ၀န္က အားေဆးညႊန္ေပး၊ အျခားလုိအပ္တဲ႔ေဆးေတြလည္းညႊန္ေပးလုိက္ပါတယ္။
ဆရာ၀န္ခ်ိန္းတဲ႔အတုိင္း တစ္လခဲြအရြယ္သမီးေလးကုိပုိက္ၿပီး ကာကြယ္ေဆးထုိးႏွံၿပီးေငြရွင္းေတာ႔ ငါးေသာင္းေက်ာ္ရွင္းလုိက္ရေတာ႔ သမီးေလးကုိယ္အေလးခ်ိန္တက္လာလုိ႔ ေပ်ာ္ေနတဲ႔ ကၽြန္မ အေတာ္ေလးမ်က္လုံးျပဴးသြားတယ္။ အိမ္ျပန္ေရာက္ၿပီး ခင္ပြန္းသည္ဆီက ဖုန္းလာတဲ႔အခါ သူက စကၤာပူအိမ္ေဘးခန္းက အစ္မက ေဒသႏၳရေဆးခန္းမွာ သြားထုိးရင္ တစ္ျပားမွေပးစရာ မလုိတဲ႔အေၾကာင္းေျပာျပတယ္လုိ႔ဆုိပါတယ္။
အဲဒီေတာ႔ ကၽြန္မ သမီးကေလး ႏွစ္လခဲြအရြယ္က်ရင္ ေဒသႏၳရေဆးခန္းမွာကာကြယ္ေဆးထုိးႏွံႏုိင္ဖုိ႔ စိုင္းျပင္းေတာ႔တာေပါ႔။ ေနျပင္းျပင္းပူေနတဲ႔ ဧၿပီေနကုိ ဂရုမထားပဲ သမီးကေလးအိပ္ခ်ိန္မွာ မနီးမေ၀းမွာရွိတဲ႔ ေဒသႏၳရ ေဆးခန္းကုိ အမ်ဳိးသားရဲ႕ ႀကီးႀကီးနဲ႔အတူခ်ီတက္ခဲ႔ပါတယ္။ ေမွာင္ေမွာင္မည္းမည္း အခန္းက်ဥ္းကေလးတစ္ခုထဲမွာထုိင္ေနတဲ႔ သူနာျပဳဆရာမႀကီးတစ္ေယာက္နဲ႔ အဆင္သင္႔ေတြ႔ၿပီး အက်ဳိးအေႀကာင္းရွင္းျပေတာ႔ သူက ေနာက္တစ္ပတ္သမီးကေလးႏွစ္လခဲြအရြယ္လာခဲ႔ဖုိ႔ခ်ိန္းပါတယ္။ မွတ္မွတ္ရရ နာဂစ္မတုိင္ခင္တစ္ရက္ေပါ႔။
ခ်ိန္းထားတဲ႔မနက္မွာ နာဂစ္အစပ်ဳိးမုိးဖဲြဖဲြေအာက္မွာ (အဲဒီတုန္းကေတာ႔ ေၾကာက္မယ္ဖြယ္ မုန္တုိင္းအစပ်ဳိးမွန္းမသိပဲ) သမီးကေလးရဲ႔အဖုိးနဲ႔ အတူသမီးကေလးပုိက္ကာေရာက္သြားေတာ႔ပါတယ္။ သမီးေလးကုိ ေဆးမထုိးခင္ ၀န္ထမ္းတစ္ေယာက္ညႊန္ျပတဲ႔႔ အခန္းထဲ၀င္ၿပီး ေဆးခန္းစာအုပ္ဖုိးေပးၿပီး စာအုပ္လုပ္ရတယ္။ ၿပီးေတာ႔သူက ကေလးကုိအနီးမွာရွိတဲ႔ အ၀တ္ပုခက္ထဲထည္႔ဖုိ႔ညႊန္ျပတဲ႔အတြက္ ကၽြန္မအူေၾကာင္ေၾကာင္နဲ႔ထည္႔လုိက္ေတာ႔ ကေလးကုိယ္အေလးခ်ိန္ခိ်န္တာတဲ႔။။ကတၱားနဲ႔ပုခက္ကုိခ်ိတ္ထားၿပီး ကုိယ္အေလးခ်ိန္ခ်ိန္ေပးတာတဲ႔ ...အ႔ံေရာ...
အဲ..ၿပီးေတာ႔ သဲအိတ္ေတြဆင္႔ခင္းထားတဲ႔လမ္းအတုိင္း ေခ်ာ္မလဲေအာင္ေလွ်ာက္သြားၿပီးတစ္ျခားအခန္းထဲကုိ ၀င္ရျပန္တယ္။ ဟုိတစ္ေန႔က ကၽြန္မတုိ႔ သြားခဲ႔တဲ႔အခန္းပဲ. အခန္းထဲမွာေတာ႔ ဟုိေန႔ကနဲ႔မတူပဲ ဆရာ၀န္ကုတ္ ၀တ္ထားတဲ႔ အမ်ဳိးသမီးတစ္ေယာက္၊ သူနာျပဳ၀တ္စုံအနီ၀တ္ထားတဲ႔ ဆရာမသုံးေယာက္ထုိင္ေနပါတယ္။ကၽြန္မတုိ႔ေတြ႔ခဲ႔တဲ႔ သူနာျပဳဆရာမေတာ႔မေတြ႔ခဲ႔ပါဘူး။
သမီးကေလးရဲ႔ ရာဇ၀င္ကုိ ယူတဲ႔အခါ ဆရာ၀န္မေလးက ကာကြယ္ေဆးထုိးၿ႔ပီးတဲ႔ ရာဇ၀င္ကုိသိလုိတဲ႔အတြက္ ကၽြန္မက အက္စ္အက္စ္စီေဆးမွတ္တမ္းကုိထုတ္ေပးတဲ႔အခါ ဆရာ၀န္မေလးက ငါးမ်ဳိးစပ္ေဆးကုိ သိပ္နားမလည္တဲ႔အတြက္ သူနာျပဳဆရာမတစ္ေယာက္က စာအုပ္ ဆဲြယူ ဖတ္ၾကည္႔ လုိက္ၿပီး“ ေျသာ္ ကေလးအထူးကုနဲ႔ အျပင္ေဆးခန္မွာျပထားတာပဲ. ဘယ္ေလာက္ေပးလိုက္ရလဲ“ လုိ႔ ျပဳံးတုံးတုံးနဲ႔ လွမ္းေမးပါတယ္။
သူဘာေျပာခ်င္တာကုိ သိပ္နားမလည္တဲ႔ ကၽြန္မက ထုံးစံအတုိင္း အစအဆုံးရွင္းျပၿပီးေတာ႔ အဲဒီဆရာမကပဲ ”အဲဒီေဆးခန္းမွာပဲ သြားထုိးလုိက္ပါ။သူတုိ႔က မထုိးေပးဘူးဆုိေတာ႔မွ ျပန္လာေပါ႔“ညစ္ၿပဳံးၿပံဴး ၿပီး ေျပာပါတယ္။ .. ကဲ ကၽြန္မလည္းဘာမွမတတ္ႏုိင္ပဲ ျပန္လာရပါေတာ႔တာေပါ႔။ ဒါ သူတိုေခတ္ေလ...
ေဒသႏၱရေဆးခန္းေတြမွာရွိတဲ႔ ဒီေဆးေတြဟာ ျမန္မာႏုိင္ငံက ကေလးေတြကုိ ကေလးေရာဂါေတြက ကာကြယ္ႏုိင္ဖုိ႔ ယူနီဆက္ဖ္က ေပးလႈထားတာပါ။ ယူနီဆက္ဖ္မွာ သူငယ္ခ်င္းရွိလုိ႔လွမ္းအေၾကာင္းၾကားခ်င္ေပမဲ႔ အခ်င္းမမ်ားခ်င္ေတာ႔တဲ႔အတြက္ ကေလးေဆးေတြကုိ ျပေနက်ေဆးခန္းမွာပဲ အၿပီးသတ္ထုိးႏွံလုိ႔ စကၤာပူကုိပဲ သမီးေလးနဲ႔အတူ ျမန္းႀကႊလာခဲ႔ပါေတာ႔တယ္။ အျပန္လမ္းေပၚမွာ နာဂစ္ဒဏ္ေၾကာင္႔ အေဆာက္အအုံပုံစံပ်က္ေနတဲ႔ ေဒသႏၱရေဆးခန္းကုိ လွမ္းေမွ်ာ္ၾကည္႔ရင္း ကၽြန္မလုိ မိခင္ဘယ္ႏွစ္ေယာက္ေလာက္ ဒီလုိေတြ႔ၾကံဳရလဲလုိ႔ ေတြးမိေနခဲ႔ပါတယ္။
No comments:
Post a Comment